Προσωπικά θα ήθελα μια πολιτική που θα εξαλείψει άμεσα τα ελλείμματα της χώρας ώστε να ξέρουμε τι μας γίνεται από εδώ και πέρα, το δημόσιο χρέος είναι κάτι άλλο και δεν ξεπληρώνεται, αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Όμως η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη και ξεφεύγει από τα αιτήματα είτε των αγανακτισμένων όπως αυτά διαμορφώνονται στις πλατείες είτε των πολιτικών όπως διαμορφώνονται στα προεδρικά μέγαρα.
Υπάρχει για παράδειγμα μια προτεσταντικού τύπου ηθική που εξισώνει αυτόματα τον κόπο με το καλό αποτέλεσμα και την θυσία με την απαιτούμενη σωστή δράση. Αυτή η συντηρητική φιλοσοφία λέει ότι εφόσον κουράζεσαι και κοπιάζεις τότε μόνο είσαι στον σωστό δρόμο, και μόνο τότε ξέρεις ότι κάνεις το σωστό. Πάνω σε αυτή την φιλοσοφία ζητούνται θυσίες από τον λαό οι οποίες θεωρούνται αυτόματα επαρκείς όροι διαχείρισης της κρίσης.
Η έξοδος όμως της χώρας από αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση δεν απαιτεί μόνο τις κλασικές θυσίες του λαού αλλά και θεσμικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και αντίδρασης του κράτους το οποίο έμαθε τόσα χρόνια σε δύο μόνο πράγματα: α) να μοιράζει ξένα χρήματα που δεν είχαμε και β) στο να εναποθέτει τα πάντα στην αυτόματη λειτουργία των αναποτελεσματικών και μονοπωλιακών ελληνικών αγορών.
Σίγουρα χρειάζονται και θυσίες για να μπορούμε από εδώ και πέρα να ζήσουμε μόνοι μας χωρίς δανεικά για κατανάλωση (τα μόνα δανεικά που θα έπρεπε ήδη να παίρνει η χώρα δεν είναι για κατανάλωση και εκπλήρωση των παλαιότερων υποχρεώσεών της αλλά μόνο για επένδυση). Από εκεί και πέρα όμως χρειάζονται και άλλες μεταρρυθμίσεις που δεν ανήκουν στην σφαίρα της προτεσταντικής "θυσίας".
Για παράδειγμα, όσο γρήγορα το κράτος απολύει 100,000 συμβασιούχους, άλλο τόσο γρήγορα θα έπρεπε να φτιάξει άμεσα επαγγελματικές σχολές μέσω ίντερνετ οι οποίες θα επιμορφώνουν τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε εκατοντάδες ειδικότητες για να επανατοποθετηθούν σε μια αγορά εργασίας που επίσης άμεσα θα έπρεπε να απελευθερωθεί κατά 100%. Αυτό ναι, έτσι θα μπορούσε ο κάθε ένας να ασκήσει ένα επάγγελμα. Και για να γίνει αυτό θα έπρεπε το κράτος - και όχι οι πολίτες- να ζοριστεί και να κόψει ζωτικά συμφέροντα εξάρτησης που έχει με συγκεκριμένες κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις.
Όχι όμως να απολύονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς καμία αλλαγή στην αγορά εργασίας, αυτό θα ήταν καθαρός θάνατος.
Να γίνουν λοιπόν πιο αυστηρά τα πράγματα στο δημόσιο ή και να συγχωνευτούν οργανισμοί αλλά από την άλλη μεριά να μειωθεί η εξάρτηση των δημοσίων υπηρεσιών με το κόμμα, να καταργηθεί η πολυνομία και η ασάφεια, να ανεξαρτητοποιηθεί όλο το δημόσιο στα πρότυπα των ανεξάρτητων αρχών. Όχι να ζητάμε από τους ΔΥ τα πάντα αλλά οι υπόλοιπες παθογένειες να μένουν οι ίδιες.
Να καταστρωθούν και σχέδια ανάπτυξης της μόνης βιομηχανίας που έχει η Ελλάδα, της τουριστικής βιομηχανίας. Όχι να έχουμε το ακριβό ευρώ αλλά παράλληλα να μην υπάρχει και σχέδιο για νέες εκτάσεις που θα γίνουν ξενοδοχεία και θα δώσουν ζωή σε πεθαμένες περιοχές.
Να λέμε για τους αγρότες τι είναι σωστό αυτοί να κάνουν για να μην χρειάζονται επιδοτήσεις και ελεημοσύνες αλλά να δοθούν και ανεκμετάλλευτες κρατικές και εκκλησιαστικές εκτάσεις στα χαμηλά εισοδήματα.
Να γίνει απελευθέρωση της αγοράς αλλά παράλληλα να έχουμε στο μυαλό μας ότι το κράτος θα πρέπει να φτιάχνει κάθε λίγο και λιγάκι χιλιάδες νέα σπίτια με σκοπό να κρατούνται χαμηλά οι τιμές των υπαρχόντων ώστε να μην δημιουργούνται παρασιτικές επενδυτικές δραστηριότητες από εισοδήματα φούσκες που τρέφουν ολόκληρες κοινωνικές τάξεις με μη παραγωγικές δραστηριότητες εμποδίζοντας και τους άλλους να ζήσουν (π.χ. να αγοράσουν ένα σπίτι ή να νοικιάσουν ένα μαγαζί/γραφείο λόγω υψηλών τιμών). Δείτε π.χ. αυτό: Το Κινεζικό κατασκευαστικό τσουνάμι.... . Και αν δεν μπορούν ακριβώς σε αυτή την φάση να γίνουν τέτοια δημόσια έργα ας γίνουν αργότερα.
Λέω ορισμένα απλά πράγματα που πρέπει να γίνονται με πρωτοβουλία του κράτους και όχι μέσω των κλασικών θυσιών του λαού.
Το κράτος λοιπόν δεν έχει τις ευθύνες που μας λένε μόνο για να περνάει δύσκολα μέτρα που αφορούν τις θυσίες του λαού αλλά να πάρει δύσκολα μέτρα και το ίδιο με τον εαυτό του, μέτρα που συχνά έρχονται σε αντίθεση με τα δομικά του στοιχεία και αυτούς που το στηρίζουν.
Μόνο όμως τότε θα μπορέσει ο λαός να ζήσει με τόσες θυσίες που του ζητούνται αναγκαστικά σήμερα να κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου